به نوعی همه ما با عکس وتصویر سروکار داریم عکس برای شناسنامه ،گواهینامه ،پایان خدمت وچند عکس قدیمی از جشنها ،مراسمات رسمی وغیر رسمی ،عزاداریها،از دوران طفولیت ،نوجوانی وجوانی ،مدرسه ودانشگاه وکلامیتوان گفت که شخصی  یافت نمیشود که چند عکس از گذشته خود نداشته باشد.عکسها ی قدیمی خاطرات تلخ وشیرین را یادآور میشوندو گذرعمر با دیدن عکسی قدیمی کاملا  برای هرشخص مشهود میشودهمچنین  عکسها وتصاویر نشان دهنده فرهنگ ،اداب ورسوم وشخصیت هر فرد است وبه گونه ای میتوان گفت عکس نشان دهنده هویت هر  انسانی میباشدطرز ایستادن، پوشش ،نگاه،شکل موی هرکسی در عکسها بیانگر ویژگیهای شخصیتی  افراد است.پشت زمینه عکسهای قدیمی مکانهایی را یادآور میشوند که شاید اکنون وجود ندارند واطلاعات مربوط به آن مکانها فقط از روی این عکسها قابل بررسی است  .وخیلی چیزهای دیگر که در درون هر عکس نهفته است وفقط چشم  باریک بین میخواهد که زیباییهای موجود در یک عکس قدیمی را ببیند.تاریخ عکس وعکاسی  در میان مردم به معنی عرفی آن ،دارای فراز ونشیبهای فراوان میباشد.از زمانی که صنعت عکاسی در دوره قاجار  وارد ایران شد شاه  ،درباریان واشراف عکاس مخصوص داشتندورعایا وعموم افرادجامعه فقط موقع بار دادن شاه تصویرشان گرفته میشد. گویا نوعی حرمت دینی نیز در خصوص عکس انداختن وعکس گرفتن در جامعه آن روزی وجود داشته که باعث شده علاقه عموم مردم به نگه داشتن عکس  کمتر باشدالبته اندک تعصبهای تحجرگرایانه طالبانی نیز امروز نسبت به عکس وعکاسی در روستا ها دیده میشود وگویا هر کس از تجمعات عمومی یا صحنه ای جالب عکس بگیرد شخصی سبک سر،وبی شخصیت است. بطور کلی جامعه گذشته شهری وخصوصا روستایی نگرش مثبتی نسبت به تصویر و عکاسی نداشته است.در جامعه روستایی بعد از اصلاحات ارضی رعایا توانستند اندک نفس راحتی از دست اربابان بکشند وبعد از آن تاریخ عکاسی در روستاها در حال رشد بود .جوانانی روستایی بودند که دوربینهای قدیمی به دست از افراد یا مکانهای روستا عکس مینداختند  اما  با اعتراضات شدید بزرگان مواجه میشدند ودر مواقعی خشم ونفرین پدر متوجه دوربین میشد وجلو چشمان عکاس متلاشی میگشت.دهه ۶۰ اوج شکوفایی وعلاقه مردم به ثبت کردن خاطرات خودشان بوسیله دوربین عکاسی بود.ولی این امر دیری نپایید وبا وارد شدن صنعت فیلمبرداری از اهمیت وابهت عکس کاست .واز دهه ۸۰ به بعد با گسترش گوشیهای مبایل علاقه به عکس ونگه داشتن آن سیری کاملا نزولی به خود گرفت به گونه ای که دیگر امروزه کمتر کسی یافت میشود که همچون دهه ۶۰ با علاقه ای فراوان حاضر به ماندگار شدن عکس خود باشد . هرچند عکسهایی با همین گوشیها  برداشته  میشود وچند صباحی در همان گوشی میماندولی بعد از مدتی ازبین رفته ودیگر علاقه ای  برای ظاهر کردن آن عکس  دیده نمیشود.همه ما روزی کودک،نوجوان؛جوان وپیر میشویم وغبار ایام برچهریمان نمایان خواهد شد ودر هر مرحله خاطرات مخصوص خود را داریم چه بهتر که با ثبت آن خاطرات با عکس آن   را برای خود و آیندگان به یادگار گذاریم هرچندبعضیها از گذشته خود خاطره خوشی ندارند سعی در مخفی نمودن آن میکنند.

از اولین کسانیکه به طور غیرحرفه ای اقدام به  عکاسی در سطح روستا نموده اند عبارتند از جمشید ملکوتی،غلامعلی باقری،ایوب فیض اله زاده،بهمن یوسفی،یوسف جهانفانی ،مردعلی جهانفانی .

 با توجه به مطالب بالاباید عنوان نمود که  ایشان نه بخاطر کسب درآمد بلکه بخاطر علاقه وشوق در دوره های مختلف اقدام به عکاسی مینودند.

عکسی از کربلایی محمدعلی پاشازاده به سال ۱۳۵۵ در قبرستان زاوشت عکاس جمشیدملکوتی