هر جامعه ای در ایام بیکاری به تفریحاتی روی میاورد .در گذشته که  وسایل ارتباط جمعی به این گسترده گی نبود بیکاری فصلی خصوصا در زمستان برای روستاییان فرصتی بود تا خود را با تفریحاتی هرچند به اجبار مشغول کنند تا زمستان سرد رخت برببندد.معمولا همه شنیده اند که قصه یکی از این تفریحات بود که موقع شب نشینیها در پای کرسیها بزرگترها بازگو میکردند .درمواردی خواندن شاهنامه یا مختارنامه نیز توسط کسانی که سواد داشتند معمول بود .از آنجاییکه بیکاری فصلی در منطقه شامل زمستان  ویک ماه از بهار بود لذا روزها نیز لازم بود که مردم خودشان را به نحوی مشغول نمایند.افرادی نیز بودندکه اوقات فراغت روستاییان را طوری پر میکردند که هم در آمدی برای این افراد باشد وهم برای روستاییان قابل استفاده باشد .این افراد معرکه داران  یا شعبده بازان بودند که در زمستان وبهار بند بساط خویش را در روستاها مینداختند وبا فن وفنون خویش در امدی نیز کسب میکردند . شعبده بازان گاهی با راه رفتن  بر روی طناب وگاهی با نمایش حرکات حیوانات مثل میمون،خرس مردم را سرگرم میکردند ومعرکه داران نیز با اجرای نمایش وزنه برداری یا با پاره کردن زنجیر تماشاگران را مجذوب خویش میکردند.

معرکه دار حسن شمال

حسن که فامیلیش شمال بود اهل تبریز و از سالهای ۱۳۱۵ تا ۱۳۵۰   بساط معرکه اش در منطقه بناب وزاوشت  گسترده بود وهر زمستان وبهار جهت اجرای برنامه های خویش در زاوشت چند صباحی اقامت داشت کار وی اکثرا با اجرای برنامه های  متنوع از قبیل وزنه برداری یا بلند کردن اشیا با دندان شروع میشد وبدینگونه مردم را سرگرم کارهای خویش مینمودوبه این شکل مردم زاوشت اوقات فراغت  زمستان وبهار را سپری میکردند