در روستا جهت انجام کارها به صورت منظم تقسیم کار صورت گرفته بود بدین صورت که  بیشتر کارهای سنگین  کشاورزی برعهده مردان بود وکارهای سبک ازقبیل دامپروری وقالیبافی برعهده زنان گذاشته شده بود.  میتوان گفت که فرشبافی غیر از سایر هنرهای دستی است که درآن مردان نیز دستی دارند.درروستاهای منطقه بناب تا قبل از اصلاحات ارضی خبری از  قالیبافی  نبود وبدان علت است  که اصل اربابی تکیه برکشاورزی داشت ولی در بناب که قصبه ای بوده است قالیبافی رواج د اشته است واز دهات اطراف وزاوشت نیز عده ای جهت کار درکارگاههای قالیبافی راهی بناب میشدند.بعداز اصلاحات ارضی قالیبافی به شکل وسیع در زاوشت رواج یافت کسانیکه در شهر قالی میبافتند ،یا متمولان اقدام به ایجادکارگاههای قالی نمودند ودر عرض ۵سال خانه های زاوشت مملو از دار قالی شد.ولی دریغ از اینکه اینبار نیز  کودکان ونوجوانان سیه روز اسیر دست اربابان قالی خوهند بودهمانطور که خودشان اسیر دست اربابان زمین بودند. پدران ومادران فرزندان خویش را بخاطر ماهیانه چند تومان به دست اربابان قالی میسپردند.ایشان چنان قساوت قلبی در تنبیه شاگرد قالیباف مینمودندکه اکنون نیز یادآوری آن خاطرات دل هر شخصی را به درد میاورد.کودک برده ارباب فرش بود اگر در روزجمعه که  تعطیل بودوارباب وی را بیرون مشاهد میکرد شاگرد قالیباف باید جواب پس میداد.در بیشتر مواقع قساوت قلب ایشان چنان  بیرحمانه بود که شاگرد را نزد پدرومادر تا حد مرگ میزدند.وگویا بخاطرآه ونفرین قالیبافان گذشته است  که فرش با آن همه ظرافت وهنرش زیرپای آدمیان میفتد.باری اکنون که روستایی از ظلم وستم ارباب اراضی راحت شده بود اینبارنوبت به استثمار فرزندان وکودکان بود که بیچارگان بجای تحصیل وتفریح شبانه روز در کارگاههای قالیبافی انگشتشان تارپود فرش را گره میزد آنهم بدون دریافت اندک پولی.سرانجام کودکان دیروزی زاوشت بزرگ شدند وخودشان امورات کار را به دست گرفتند واستاد قالیبافی گشتند لذا استقلال مالی پیدا کردند وتوانستند از قید وبند ارباب فرش رهایی یابند.وبدین منظور مشاهده میشود که از سال ۱۳۵۷ قالیبافی به شکل اربابی در زاوشت رخت بربست .وهرکس در خانه خود اقدام به برپایی دار قالی نمود.با توجه به اینکه خانواده روستایی از لحاظ جمعیتی زیاد بود لذا در هرخانه دو یا سه دار قالی برپا گشت وتمام درآمد حاصله به جیب خود قالیباف میرفت وبدین گونه هزاران نفر از این طریق امرار معاش نمودند وصاحب مسکن وزندگی شدند.زن ومرد جوان که تازه ازدواج کرده بودند با ایجاد دارقالی میتوانستند در عرض یک سال برای خودشان زمین ومنزل تهیه نمایند.از سال ۱۳۶۷ در زاوشت اهمیت قالی ابریشمی روز به روز گسترده تر شد واز آن تاریخ فرشهایی که بافته میشد ابریشمی بودند.این هنر زیبا وایرانی گویا عمرش در زاوشت چند صباحی بیشتر نبوده است .از سال ۱۳۷۸ قالیبافی نیز بنا به دلایل نامشخص ونامعین از جمله بازار فروش  ،تمایل جوانان به کارهای دولتی وتحصیلات … از رونق افتاد وامروزه در کمتر خانواده ای میتوان سراغ دار قالی گرفت.قالیبافی با همه خاطرات خوشش ،با آوازهای شاگردان قالیباف موقع گره زدنش به فراموشی سپرده شد.  

 رفع خستگی بعد از یک روزکاری در قالی ابریشم-زاوشت ۱۳۶۸

فرشبافی در زاوشت ۱۳۶۹

کارگاه فرشبافی درزاوشت ۱۳۶۹

 قالی ابریشمی زاوشت-۱۳۷۰